Het verhaal van Aurélien
Op 29 september 2017 krijgen Josephine en Benjamin een prachtige zoon, Aurélien. Hij blaakt van gezondheid en moeder en vader kunnen hun geluk niet op. De eerste weken van Auréliens leven verlopen prima, maar wanneer hij vijf weken oud is, begint hij plots erg veel te huilen. Een kinesitherapeut wijst de ouders van Aurélien erop dat hij een afwijkende oogreflex heeft. Zijn ogen gaan niet van links naar rechts, maar van boven naar onder. Dat kan een symptoom zijn van epilepsie en dus wordt Aurélien opgenomen in het UZ Brussel om daar een reeks neurologische en andere onderzoeken te ondergaan.
Tussen oktober 2017 en januari 2018 verblijft Aurélien geregeld in het ziekenhuis. Er is duidelijk iets aan de hand met het jongetje, maar geen enkel onderzoek geeft uitsluitsel. Telkens wanneer de artsen bewijs lijken te vinden voor een aandoening, wordt dat bewijs even snel weer tegengesproken door een volgend onderzoek. Een diagnose blijft uit, terwijl de huilbuien van Aurélien er door hun frequentie en intensiteit geen twijfel over laten bestaan dat hij erge pijn lijdt. De artsen staan voor een raadsel. Eén ding staat intussen wel vast: Aurélien heeft een zeldzame ziekte waar nog geen naam voor bestaat, laat staan een behandeling. Ze vinden genetische afwijkingen, maar de symptomen van Aurélien komen niet overeen met de ziektebeelden die gepaard gaan met die bewuste genetische afwijkingen. Het is alsof elke stap vooruit meteen twee stappen achteruit impliceert.
Begin 2018 ontdekken de artsen ook nog eens dat Aurélien een ernstige hartaandoening heeft. De aandoening evolueert dermate snel dat in de loop van februari 2018 palliatieve begeleiding wordt opgestart, in samenwerking met Kites, het team voor palliatieve kinderthuiszorg van het UZ Leuven. Begin juni 2018 overlijdt Aurélien thuis in de armen van zijn ouders.