“Corona drijft steeds meer jongeren richting eetstoornis”, zo blokletterde Het Nieuwsblad midden februari. En inderdaad: het UZ Brussel neemt al maandenlang veel meer kinderen en jongeren op met eetstoornissen zoals anorexia nervosa. Zij zijn slechts het topje van de ijsberg…

Machteloosheid door de coronacrisis

Om aan die hoge nood te voldoen, moeten we het aantal bedden verdrievoudigen voor deze doelgroep. En liefst zo snel mogelijk, zodat deze kwetsbare patiënten niet op de wachtlijst komen te staan. Toch komt het niet als een verrassing voor onze artsen en therapeuten. Want jongeren zijn het voorbije jaar sterk geïsoleerd geraakt. Alle houvast viel weg: de lessen op school, sport en hobby's, uitstapjes met vrienden, reizen in gezinsverband… Veel kinderen en jongeren voelen zich eenzaam en machteloos tijdens de coronacrisis. Ze missen zowel vrijheid als structuur in hun leven. Dat veroorzaakt angst en stress. Sommigen richten zich op datgene wat wél nog binnen hun controle valt: eten. Of niet eten.

Therapie in Villa Samson helpt

Deze kinderen en jongeren hebben dringend hulp nodig. Want in volle groei is ernstig ondergewicht nefast voor de psychische én lichamelijke ontwikkeling. In het UZ Brussel krijgen deze kinderen een behandeling op maat. Ook Villa Samson kan dankzij de steun van schenkers een cruciale rol spelen in de behandeling van eetstoornissen.

In onze Villa komen deze patiënten tot rust. En ze leren er dat je uiterlijk niet allesbepalend is. Want voor een dier maakt het nu eenmaal niet uit of je dik of dun bent. Eline (17), een van de allereerste patiënten van Villa Samson, getuigt hoe de sessies met onze therapiedieren haar de kracht gaven om te vechten tegen deze vreselijke aandoening. Hieronder lees je de volledige getuigenis van Eline. Ze vertelt ook hoe ze het tijdens de coronacrisis opnieuw lastig kreeg. Van anorexia genezen is dan ook een langdurig en intensief proces, met veel vallen en opstaan.

Uw steun maakt het verschil

We mogen deze kwetsbare kinderen en jongeren niet in de steek laten. Nu de nood zo hoog is, is jouw hulp meer dan ooit doorslaggevend. Want hoe meer patiënten er zijn, hoe meer middelen ons unieke dierenproject nodig heeft. Verzeker het voortbestaan van Villa Samson met jouw gift en steun patiënten in hun moeizame strijd tegen een eetstoornis. Bedankt!

ELINE GETUIGT: Hoe honden haar beste bondgenoot werden in haar strijd tegen anorexia

Ik ben Eline. Ik ben 17 jaar en zit in het laatste jaar van het secundair onderwijs. Een tijd geleden moest ik opgenomen worden in het ziekenhuis omwille van mijn eetstoornis: anorexia. In totaal bleef ik een vijftal maanden in het UZ Brussel. Tijdens mijn hospitalisatie kreeg ik de vraag of ik Villa Samson eens wou bezoeken om met de honden en katten te spelen. Als grote dierenvriend zei ik meteen JA!

In Villa Samson kon ik al mijn problemen even vergeten. Het was zalig om mijn gedachten te kunnen verzetten met de therapiedieren. Ik hou erg van honden en vond het leuk om hen daar bezig te zien! Ik mocht Quito knuffelen en spelletjes met hem spelen. Bijvoorbeeld met een speelbord waarin snoepjes verborgen zaten. Bij hem voelde ik me veilig. Daardoor kon ik gemakkelijker praten over wat me bezighield. In totaal heb ik Villa Samson zo’n tien keer bezocht. Het contact met de honden deed me goed. Villa Samson maakte mijn hospitalisatie zo veel aangenamer. BEDANKT!

Dankzij mijn behandeling ben ik tot enkele belangrijke inzichten gekomen. De beste raad die ik andere jongeren met een eetstoornis kan geven, is: wees niet zo gefocust op je uiterlijk. Want het is je persoonlijkheid die écht telt. Je bent veel meer dan alleen je lichaam. Leer dat negatieve stemmetje in je hoofd te negeren. En aanvaard dat je nooit door iedereen graag gezien kan worden. Net zoals je ook niet alles in je leven onder controle hebt.

Tijdens de coronacrisis kreeg ik het opnieuw moeilijk. Plots werden zo veel leuke dingen afgelast: het galabal, onze 100 dagen-fuif, de eindejaarsreis... Maar ups en downs horen nu eenmaal bij het leven. Dankzij Villa Samson heb ik ook zelf een hondje gekregen. Want mijn mama zag daar hoeveel deugd het contact met zo’n viervoeter mij deed. Dus kwam Kooikerhondje Mila in mijn leven.

Mila helpt me, gewoon door er te zijn. Ze kan niet praten, maar dat hoeft ook niet. Soms is het genoeg om te weten dat iemand je graag ziet. Ze is mijn beste vriendin en ik kan haar altijd knuffelen als ik daar nood aan heb!  Na school trek ik met Mila de natuur in. Die wandelingen zijn voor mij pure ontspanning. Zo maak ik mijn hoofd helemaal vrij! Want ook dat is een belangrijke les voor mij geweest: gun jezelf rust. En Mila helpt me daarbij.

Eline